از اين هم جلوتر برويم مي بينيم که مرده ها و زنده ها هم براي ما گذرا هستند.فرض کن پدري بميرد.يک سال جدي عزاداري.سال دوم بغض در هنگام يادآوري خاطراتش.سال سوم فقط در سالگرد ؛گريه .سال چهارم ...پنجم...الي آخر. حالا يک چيز ديگر فرض کن نه جسم رفقايت که روح و ابديت آنها را در آغوش گرفته اي.خب! تا کي اينجا مي ماني؟! لحظه اي ديگر اسم او را هم فراموش مي کني. باز از اين هم جلوتر مي رويم.خودت را در نظر بگير.چه آرزو هايي داشتي؟چه مي خواستي؟دربارۀ خودت آينده ات و... چه مي انديشيدي؟ حتي الان آنها را هم يادت نمي آيند و بعضي هم در نظرت خنده دار مي آيد.نه فقط با پدر و مادر و رفقا و آشنايان ،ما با خودمان هم غريبه ايم. يعني با تساهل و تسامح به خودمان مي گوييم "خودمان". در يک کلام : خيلي تنهاييم برادر!