باسمه تعالي

سلام محسن جان !

براي اينكه بدوني، هميشه وبلاگت رو نگاه مي كنم حالا دير يا زود داره اما سوخت و سوز نداره . گاهي 5 مطلب يكي ، گاهي 10مطلب يكي و بيشتر!! حالا با اين حساب بايد فكر كني يك بار بيشتر به وبلاگت سر نزده ام ولي تضمين مي كنم اوضاع آنقدر ها هم خراب نيست و مي توني مرا جزو آن دسته، گروه يا طبقه اي دسته بندي، گروه بندي يا طبقه بندي كني كه با اختيار آمده اند چون هر بار كه آمده ام چندان تحت تأثير التماس هاي تو نبوده ام، اگر چه اظهار نظر اين بارم اينچنين باشد.اتفاقاً موقعي ياد وبلاگت مي افتم كه تماس تلفني مان كم شده باشد و بخواهم بدانم چيزي از نظريه پردازي هاي 2 ساعته حضرتعالي در پشت گوشي تلفن را از دست نداده ام. درهر صورت خوانده ام آنچه تو نوشته اي را، كه، در، با، براي، از، به، ... ( اين حروف را معلم دبيرستانمان به زور هرچيزي كه فكر كني به ما حفظاند. براي همين تا يكي را مي گويم بقيه بصورت كاملاً شرطي شده در ذهنم رديف مي شوند).

در مورد مطلب آخر بايد بگويم كه اصلاً دل چسب نيست يعني انگار كه در اين نوشته غير از بخش انتهايي اتفاقاًً خودت نبوده اي و كمي هم بازي در آورده اي، آن هم با كلمات. به همين دليل هم نثر بسيار اعصاب له كني دارد. نمي دانم چه دليلي دارد كه مطالب گذشته دلنشين تر بوده است و اين يكي.... كمي هم گنگ است واقعاً نمي فهمم چه گفته اي. يعني تو تا به حال در قيصر به قاف پيوست،اين جبهه نيرو ندارد، مكتب ملكوتي جمع، مولا ويلا نداشت و ندارد ،سخني با پاسداران اصول تغيير ناپذير ،حلقه مفقوده آرمانخواهي، و، و اين روزگار، خودت نبوده اي؟ كه به مخاطبانت تاخته اي كه بگذاريد من خودم باشم؟ يا در نوشتن آن ها خودت نبوده اي و در موقع نوشتن به خود زحمت داده اي كه فلاني از اين خوشش آيد؟كه در هر دو مورد من تعجب مي كنم . يا اينكه اصلاً مي خواهي از اجبار ها و الزام هاي زمانه خلاص شوي و خودت انتخاب كني يا كاري ، كه انتخاب شوي؟ اما در اين صورت هم كاري جز تعجب از من بر نمي آيد. البته اضافه جسارت مي شود! در محضر شما كه نبايد نظريه ول كرد ! شما خودتان ... ! ولي شما بايد بگويي چطور كامپيوتر و اينترنت و دانشگاه و كارشناسي ارشد كه 3 ماه است زمين گيرت كرده است و بد جور هم مي خواهيش را نمي خواهي؟ تو مجبوري كه بخواهي و اين را نگفته اي كه فقط مي تواني خودت بخواهي كه چطور بخواهي و الا كه نمي تواني كه نخواهي.شايد مثل ديگران نخواهي ولي بالاخره كه بايد بخواهي....

اما در مورد وبلاگ تو يك نظر خيلي جدي دارم و متعاقب آن هم پيشنهادي؛

بي تعارف مي گويم كه بچه هاي بسيجي كه خيلي حرف برايشان داريم و هميشه به دنبال اين بوده ايم كه مطالب شسته و رفته اي داشته باشيم كه لُب حرف ها را تحويلشان بدهد و براي همين هميشه 22 سوره در دست، بوده ايم و از هر كدام يك مطلب!مي توانند مخاطبان مهم وبلاگ حضرتعالي باشند حتي بصورت خيالي. آن وقت بعد از مدتي انباري خواهيم داشت از حرف هايي كه كوتاه و مختصر همه چيز را گفته اند و بعد، اين مطالب را روي دست، به اين طرف و آن طرف بدويم.يا توصيه كنيم كه اين وبلاگ را بخوانند. از اين جهت پيشنهاد مي كنم مخاطبان و آينده وبلاگ را در نظر داشته باشي و بعد ادامه دهي همان طور كه تا به حال بوده است.

مطلب «جنگي كه بود،جنگي كه هست» را هم بگذاري خيلي خوب است.